பைக்கின் ஹெட்லைட் ஃபியூஸாகிவிட்டது. ஒரு வாரமாக ஹெட்லைட் இல்லாமல்தான் அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டிற்கு வந்துகொண்டிருந்தேன். கடந்த சனிக்கிழமை வேறு புதிய பல்ப்பை மாட்டிவிட முடிவுசெய்த போதிலும் முடியாமல் போய், ஞாயிற்றுக்கிழமைதான் வாய்த்தது.
சரவணம்பட்டியில் பெருமாள் கோவிலின் எதிர்புறமிருக்கும் ஸ்பேர்பார்ட்ஸ் கடையில் பிலிப்ஸ் பிராண்ட் பல்பு ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டு, ஆனந்தகுமார் மில்ஸ் எதிர்புறமிருந்த ஒரு ஆட்டோமொபைல் ஒர்க் ஷாப்புக்குச் சென்றேன்.
அக்கடையில் ஒரு பையன் இருப்பான். மிக வேகமாக சடசடவென வேலையை முடிப்பான். ஸ்பீடா மீட்டர் கேபிளை ஒருமுறை அவன்தான் மாட்டிக்கொடுத்தான். பொதுவாக பைக்கில் கைவைத்தாலே முப்பது முதல் நாற்பது ரூபாய் வாங்கிவிடுகிறார்கள். நான் போன சமயத்தில் அப்பையன் இல்லை. கடைக்குள் ஒருவர் இருந்தார். உள்ளே சென்று சொன்னேன். அவரும் நம்மைப்போலவே மொபைல் பைத்தியம் போல. "பையன் வெளிய போயிருக்கான், ஒரு ஐந்து நிமிஷம் வெயிட் பண்ணுங்க வந்துருவான்" என்று சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் ஆன்டராய்டில் ஆட்காட்டி விரலால் தடவ ஆரம்பித்தார். இருசக்கர வாகனங்களை இவரும், அங்கு வேலை பார்க்கும் அப்பையனும் சர்வீஸ் செய்வதை பார்த்திருக்கிறேன். இவரும் அப்பையன் போல ஒருகாலத்தில் யாரிடமாவது தொழிலாளியாக இருந்துதான் இப்போது முதலாளியாக உயர்ந்திருப்பார். இப்போது இந்த சின்ன வேலையையெல்லாம் செய்ய மனம் ஒப்பவில்லை போலும்.
நானும் பைக்கின் மேல் அமர்ந்துகொண்டு மொபைலை நோண்ட ஆரம்பித்தேன். ஐந்து நிமிடம் முடிந்து ஆறாவது நிமிடத்திற்குள் நானும் என் யுனிகார்னும் நுழைந்தோம். ஆறு ஏழு எட்டு என பத்தாவது நிமிடமும் கடந்திருந்தது. நான் முதலாளியின் அருகில் சென்று "என்னங்க இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும்? நான் வேணா போய்ட்டு அப்புறம் வரவா?" என்றேன். "அநேகமா வந்துகிட்டு இருப்பாப்ல. கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணுங்க" என்றார் அம்முதலாளி. அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் தொழிலாளி வந்தார். மூன்று நிமிடத்தில் வேலையை முடித்தார். நாற்பது ரூபாயை முதலாளி வாங்கிக்கொண்டார்.
இங்கிலாந்தின் லீட்ஸ் நகரத்தின் மையப் பகுதியில் ஆறு மாதத்திற்கு முன்னால் , மூன்று மாதங்கள் தங்கியிருந்தேன். நான் தங்கியிருந்த சர்வீஸ் அப்பார்ட்மெண்டும் அப்பகுதியின் காஸ்டலியான அப்பார்ட்மெண்ட்களில் ஒன்று. அலுவலகம் முடிந்து திரும்பிய உடன் அங்கிருக்கும் ஜிம்முக்குப் போவது வழக்கம். அப்படி ஒருநாள் சென்றபோது ஜிம்முக்கான அக்சஸ் கார்டு வேலைசெய்யவில்லை. வரவேற்பறைக்குச் சென்று கார்டு ஒர்க் ஆகவில்லை எனச் சொல்லலாம் என வந்தபோது, வரவேற்பறைக்கு சற்று முன்னரே ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி இருந்தார். அதுவரை அவரை நான் பார்த்ததில்லை.
கையில் கார்டுடன் வருவத்தைப் பார்த்த அவர், "ஏதாவது உதவி தேவைப்படுகிரதா?" என்றார். விபரத்தை சொன்னவுடன், "இப்போதைக்கு கார்டில் இருக்கும் பிரச்னையை சரி செய்யமுடியாது. சாவியை வைத்து நான் திறந்து விடுகிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு,
அவராகவே சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, என்னோடு வந்து ஜிம் அறையைத் திறந்துவிட்டார்.
என்னோடு அவர் வரும்போது, "நான் இதுவரை உங்களை இங்கு பார்த்ததில்லையே. இங்குதான் பணிபுரிகிறீர்களா?" எனக் கேட்டபோது, அவர் சொன்ன பதில் "I am the owner of this appartment".
#முதலாளிடா
சரவணம்பட்டியில் பெருமாள் கோவிலின் எதிர்புறமிருக்கும் ஸ்பேர்பார்ட்ஸ் கடையில் பிலிப்ஸ் பிராண்ட் பல்பு ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டு, ஆனந்தகுமார் மில்ஸ் எதிர்புறமிருந்த ஒரு ஆட்டோமொபைல் ஒர்க் ஷாப்புக்குச் சென்றேன்.
அக்கடையில் ஒரு பையன் இருப்பான். மிக வேகமாக சடசடவென வேலையை முடிப்பான். ஸ்பீடா மீட்டர் கேபிளை ஒருமுறை அவன்தான் மாட்டிக்கொடுத்தான். பொதுவாக பைக்கில் கைவைத்தாலே முப்பது முதல் நாற்பது ரூபாய் வாங்கிவிடுகிறார்கள். நான் போன சமயத்தில் அப்பையன் இல்லை. கடைக்குள் ஒருவர் இருந்தார். உள்ளே சென்று சொன்னேன். அவரும் நம்மைப்போலவே மொபைல் பைத்தியம் போல. "பையன் வெளிய போயிருக்கான், ஒரு ஐந்து நிமிஷம் வெயிட் பண்ணுங்க வந்துருவான்" என்று சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் ஆன்டராய்டில் ஆட்காட்டி விரலால் தடவ ஆரம்பித்தார். இருசக்கர வாகனங்களை இவரும், அங்கு வேலை பார்க்கும் அப்பையனும் சர்வீஸ் செய்வதை பார்த்திருக்கிறேன். இவரும் அப்பையன் போல ஒருகாலத்தில் யாரிடமாவது தொழிலாளியாக இருந்துதான் இப்போது முதலாளியாக உயர்ந்திருப்பார். இப்போது இந்த சின்ன வேலையையெல்லாம் செய்ய மனம் ஒப்பவில்லை போலும்.
நானும் பைக்கின் மேல் அமர்ந்துகொண்டு மொபைலை நோண்ட ஆரம்பித்தேன். ஐந்து நிமிடம் முடிந்து ஆறாவது நிமிடத்திற்குள் நானும் என் யுனிகார்னும் நுழைந்தோம். ஆறு ஏழு எட்டு என பத்தாவது நிமிடமும் கடந்திருந்தது. நான் முதலாளியின் அருகில் சென்று "என்னங்க இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும்? நான் வேணா போய்ட்டு அப்புறம் வரவா?" என்றேன். "அநேகமா வந்துகிட்டு இருப்பாப்ல. கொஞ்சம் வெய்ட் பண்ணுங்க" என்றார் அம்முதலாளி. அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் தொழிலாளி வந்தார். மூன்று நிமிடத்தில் வேலையை முடித்தார். நாற்பது ரூபாயை முதலாளி வாங்கிக்கொண்டார்.
இங்கிலாந்தின் லீட்ஸ் நகரத்தின் மையப் பகுதியில் ஆறு மாதத்திற்கு முன்னால் , மூன்று மாதங்கள் தங்கியிருந்தேன். நான் தங்கியிருந்த சர்வீஸ் அப்பார்ட்மெண்டும் அப்பகுதியின் காஸ்டலியான அப்பார்ட்மெண்ட்களில் ஒன்று. அலுவலகம் முடிந்து திரும்பிய உடன் அங்கிருக்கும் ஜிம்முக்குப் போவது வழக்கம். அப்படி ஒருநாள் சென்றபோது ஜிம்முக்கான அக்சஸ் கார்டு வேலைசெய்யவில்லை. வரவேற்பறைக்குச் சென்று கார்டு ஒர்க் ஆகவில்லை எனச் சொல்லலாம் என வந்தபோது, வரவேற்பறைக்கு சற்று முன்னரே ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி இருந்தார். அதுவரை அவரை நான் பார்த்ததில்லை.
கையில் கார்டுடன் வருவத்தைப் பார்த்த அவர், "ஏதாவது உதவி தேவைப்படுகிரதா?" என்றார். விபரத்தை சொன்னவுடன், "இப்போதைக்கு கார்டில் இருக்கும் பிரச்னையை சரி செய்யமுடியாது. சாவியை வைத்து நான் திறந்து விடுகிறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு,
அவராகவே சாவியை எடுத்துக்கொண்டு, என்னோடு வந்து ஜிம் அறையைத் திறந்துவிட்டார்.
என்னோடு அவர் வரும்போது, "நான் இதுவரை உங்களை இங்கு பார்த்ததில்லையே. இங்குதான் பணிபுரிகிறீர்களா?" எனக் கேட்டபோது, அவர் சொன்ன பதில் "I am the owner of this appartment".
#முதலாளிடா
No comments:
Post a Comment