உன் பெயர் என்ன?

மக்கள் கூட்டமுள்ள சாலையில் போய்க் கொண்டிருக்கும்போது, சற்று தூரத்தில் உங்கள் தோழர்/தோழி ஒருவரைப் பார்க்கிறீர்கள். அவரை எப்படிக் அழைப்பீர்கள்? அவசரமாக ஒரு இடத்திற்குச் செல்லவேண்டும். ஆட்டோவில் ஏறிய பின் எந்த இடத்திற்குப் போகச்சொல்லுவீர்கள்?

மேற்கண்ட இரண்டுமே மிக எளிதான கேள்விகள்தான். ஆனால் கேள்விகளின் முடிவில் ஒரு * போட்டு கண்டிஷன் அப்ளைய்டு என்று உள்ளது. அதுவென்னவெனில், "நபருக்கோ, இடத்திற்கோ எந்த பெயரும் இதுவரை வைக்கவில்லை". பெயரில்லாத ஒன்றை எப்படிச் சொல்வது என்று சிந்திக்கும் இவ்வேளையில், ஒரு பெயரின் வலிமை என்ன என்று நமக்குப் புரிந்திருக்கும்.

ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் பெயர் வைக்கும் பெற்றோர்கள், ஏதாவது ஒரு காரணத்தோடுதான் வைக்கிறார்கள். தனக்குப் பிடித்த கடவுளின் பெயரையோ, தனது முனோர்களின் பெயர்களை அவர்களின் நினைவாகவோ இப்படி ஏதாவதொரு காரணம் இருக்கும். இது ஒருபுறமிருக்க நியூமராலஜி, அது இது என்றும், ராசிப்படி நட்சத்திரப்படி இந்த எழுத்தில்தான் பெயரானது ஆரம்பிக்கவேண்டும் என்ற ஜோதிடர்களின் அறிவுரைப்படியும் பெயர்கள் வைக்கப்படுகின்றன. தமிழ்நாட்டில் எந்த ஜோதிடரும் X,Y,Z... இதுபோன்ற எழுத்தில் ஆரம்பிப்பதுபோல் பெயர் வையுங்கள் என்று சொல்வதில்லை. எந்தெந்த எழுத்துகளிலெல்லாம் பெயர்கள் மலிவாகக் கிடைக்கின்றனவோ அந்த எழுத்துக்களை மட்டுமே அவர்கள் சொல்வார்கள் என்பது வேறுவிடயம். ஆனால் ஒரு குழந்தைக்கு பெயர் வைப்பதில் உள்ள கடினத்தை என் குழந்தைக்கு பெயர் வைக்கும்போதுதான் உணர்ந்தேன் :-)

இப்படி பார்த்துப் பார்த்து வைத்த பெயர்கள், இச்சமூகத்தால் வைக்கப்படுகின்ற பட்டப் பெயர்களினால் சில நேரங்களில் மங்கிப்போவதுமுண்டு. இதுபோல தனக்குத்தானே வைத்துக்கொள்ளும் புனைபெயர்களாலும் அல்லது மற்றோர்களால் வைக்கப்படும் புனைபெயர்களாலும் நம் இயற்பெயரானது சமயங்களில் மங்கிப் போவதுண்டு.

எனது ஊரில் சுப்பையா என்ற ஒருவரை, எல்லோரும் "அம்பது சுப்பையா" என்றும் சிலநேரங்களில் வெறும் "அம்பது" என்று மட்டும் கூட அழைப்பதுண்டு. அவர் தன் வாலிப வயதில் 50 இட்லிகள் சாப்பிடும் போட்டியில் பங்கேற்று வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார். இதனால்தான் அவருக்கு இந்தப் பெயர் வந்திருக்கிறது.

இதுபோல, இன்னொரு பெண்மணியை எல்லோரும் "கம்மாத்தண்ணி" என்றுதான் அழைப்பார்கள். சமீபத்தில் நான் வீட்டிற்குச் சென்றபோது, கம்மாத்தண்ணி மகளுக்கு பரிசம் போடுறாக போய்ட்டுவாரேன் என்று பாட்டி சொன்னதும், அது யாரென உடனடியாக ஞாபகத்திற்கு வராத்தால் குழப்பத்துடன் முழித்தேன். "புழுங்கரிசி" வீட்டிற்கு பக்கத்து வீட்டுக்காரி எனப் பாட்டி சொன்னதும்தான் நினைவுக்கு வந்தது. அந்தப் பெண்மணி கண்மாயில் குளித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, பள்ளத்தில் மூழ்கி நிறைய தண்ணீர் குடித்துவிட்டாராம். அக்கரையில் குளித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சிலர் இவரைக் காப்பாற்றியிருக்கிறார்கள். அன்றிலிருந்து இவரை எல்லோரும் "கம்மாத்தண்ணி" என்றே அழைக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர்.

இந்த "புழுங்கரிசி" எனும் பெயர்க்காரர், பள்ளிப்பருவத்தில் எப்போதும் புழுங்கல் அரிசியை ஊறவைத்து, அதைத் தன் ட்ரவுசர் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டு தின்றுகொண்டே இருப்பாராம். இதுதான் இந்தப் பெயருக்கான காரணம். இதில் இன்னொரு கொடுமை என்னவென்றால், அம்பது சுப்பையா என்று ஒருவரைச் சொன்னேனே, அவரின் மகனைக்கூட எல்லோரும் இப்போது "சின்ன அம்பது" என்று அழைக்கத் தொடங்கிவிட்டனர். இப்படி எனது கிராமத்தில் முட்டைசேகர், கோழிக்குஞ்சு, கம்பரிசி, எட்டு சுப்பிரமணி... என்று பல பெயர்கள் உள்ளன.

ஊர்ப்பெயர்களைக்கூட ஏதோ ஒரு சில காரணங்களுக்காக அரசாங்கமே மாற்றியமைத்துள்ளன என்பதும் யாமறிந்ததே.

ஒருவரின் செயல்பாடுகள் மற்றோரைவிட வேறுபட்டு, அது அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவதோடு, புகழையும் பெற்றுத்தந்தால் அப்புகழானது அவர்களின் பெயர்கள் மீது மகுடமாய் அமர்ந்துகொள்ளும். இவனென்ன அரிச்சந்திரனா? இவளென்ன கண்ணகியா?... ஏதாவது ஒன்றின் சிறப்பைக் கூறும்போது, நாம் இப்படிப் பலரின் பெயரைப் பயன்படுத்துவதுண்டு.

என்னதான் பெயர்களை நமக்குப் பெற்றோர்கள் வைத்தாலும், மற்றோர்கள் வைத்தாலும், இல்லை நமக்கு நாமே வைத்துக்கொண்டாலும் அப்பெயர் நமக்கோர் அடையாளத்தைத் தரவேண்டுமெனில், நாம் நமக்கு விருப்பமான ஏதாவதொன்றில் சாதனை செய்து அப்பெயருக்குப் புகழைப் பெற்றுத்தரவேண்டும்!

சாதிப்போம்.. சரித்திரத்தில் பெயரினைப் பதிப்போம்!

அன்புடன்
"உளறல்கள்" உழவன்

(உங்களின் கருத்துகளும், வாக்குகளுமே பதிவிற்கான அங்கீகாரமும், எழுதுபவனுக்கான ஊக்கமும்)


இந்தப் பதிவை குட் ப்ளாக் பகுதியில் வெளியிட்ட இளமைவிகடனுக்கு நன்றி.

இக்கட்டுரை "வெள்ளிநிலா" மார்ச் 2010 மாத இதழில் இடம்பெற்றுள்ளது.